przy II LO w Suwałkach

aktualności

o nas

kronika — galeria

spektakle

korespondenci donoszą

wędrówki po Teatrze

Teatr elżbietański i szekspirowski

Antraktowa biblioteka

dobre strony

Szekspirze! duchu! zbudowałeś górę

Większą od góry, którą Bóg postawił.

Boś ty ślepemu o przepaści prawił,

Z nieskończonością zbliżyłeś twór ziemi.

Wolałbym ciemną mieć na oczach chmurę

I patrzeć na świat oczyma twojemi.

J. Słowacki, Kordian

Odrodzenie – XVI wiek, przynosi powrót do modelu kultury antycznej. W teatrze naśladowano wówczas nie pierwowzór grecki, ale jego wtórne odbicie w rzymskiej tragedii. Działo się tak w większości krajów europejskich; na tym tle wyraźnie wyróżniała się Anglia, w której stworzono dramat elżbietański (nazwa od ówczesnej władczyni patronującej naukom i sztukom).

Dramat elżbietański to przede wszystkim krwawe tragedie zemsty, także tzw. kroniki królewskie – historie wielkich i niezwykłych władców oraz opowieści o paktujących z diabłem mędrcach (Faust Marlowe’a).

Legendą teatralną i dramaturgiem wszechczasów stał się jednak William Szekspir (1564-1616). Zrewolucjonizował on zupełnie teatr, łamiąc wszystkie dotychczasowe konwencje, a nade wszystko tworząc nowy typ bohatera – człowieka o pogłębionej psychologii, rozdartego wewnętrznie, nieprzeciętnego w swych namiętnościach (Hamlet, Makbet, Król Lear, Otello, Romeo i Julia).

Oprócz tragedii Szekspir tworzył też komedie (Poskromienie złośnicy, Wesołe kumoszki z Windsoru).

Autora Hamleta uważali za najwyższy autorytet twórcy romantyczni i jego okrzyknęli swym patronem.