przy II LO w Suwałkach

aktualności

o nas

kronika — galeria

spektakle

wędrówki po Teatrze

Wielka Reforma w teatrze

Antraktowa biblioteka

dobre strony

Teatr XX wieku zawdzięcza swój kształt Wielkiej Reformie, bezwzględnie atakującej wszystkie dotychczasowe konwencje teatralne (szczególnie naturalizm i realizm). Wielka Reforma rozpoczęła się w latach 70. XIX wieku.

Za ojca reformy uważa się Anglika Edwarda Gordona Craiga. Sformułował on zasadę autonomii teatru, czyli traktowania przedstawienia jako samoistnego dzieła sztuki, zupełnie odrębnego od sztuk innych. Za wartości pierwsze teatru uważał gest, ruch i taniec. Craig żądał związania wyglądu sceny z rolą aktora i jego ekspresją oraz wykorzystania w scenografii gry świateł.

Craig marzył o nowoczesnym teatrze, który powinien odzyskać duchową atmosferę świątyni.

Drugim reformatorem teatru był Szwajcar Adolf Appia. Jego główne postulaty dotyczyły zmian w scenografii, która miała być odtąd zestawem brył geometrycznych podatnych na wywołanie gry światła i cienia.

Reforma objęła też Rosję, gdzie działał Wsiewołod Meyerhold. Stworzył on scenę konstruktywistyczną, pozbawiając ją estetyzującej obrazowości plastycznej, a zastąpił ją systemem podestów, schodów, pomostów. Za przyczyną Meyerholda po raz pierwszy w teatrze odsłonięto zaplecze sceniczne, ukazując widzowi warsztatową rzeczywistość sceny. Meyerhold preferował grę zespołową aktorów, w odróżnieniu od systemu gwiazdorskiego, dominującego w dotychczasowym teatrze.

Meyerhold postulował zaktywizowanie widza, nawiązanie bezpośredniej więzi między sceną a widownią.